Buitenmens
Ik ben altijd een echt buitenmens geweest. Genieten van de natuur, zo zagen en zien mijn vakanties er uit. Bergwandelen, fietsen, wildwaterkanoën, zeilen, skiën. Noem het maar en ik heb het gedaan of doe het nog steeds. Eén van mijn hobby’s vroeger was rotsklimmen. We waren voorlopers in die tijd. Je hoefde nog geen klimjaarkaart te hebben om in Sy, Freyr of Hotton te kunnen klimmen op een rotsmassief. We laadden gewoon onze auto vol met klim- en kampeerspullen (en wijn:-)) en daar gingen we. Op pad om weer een weekendje onze grenzen te verleggen. En tussen de weekenden door oefenen in de –toen nog schaarse– klimcentra in Nederland. Mooie herinneringen met veel plezier en uitdagingen!
Ik was eigenlijk een bangerik…
Maar wat ik me ook herinner, is dat ik nooit volledig vrij van angst was. Niet echt relaxed als je aan een 60 meter hoge wand hangt en je hebt je leven in handen gelegd van je maatje die je beneden staat ‘te zekeren’, en daar dan ook nog gezellig bij staat te kletsen en lol te trappen… Terwijl ik wist dat ik 100% op hem kon bouwen. Maar ja, voor een controlfreak als ik was dat onvoldoende recept voor een ontspannen klimroute. Stress in mijn lijf dus. Maar wel doorgaan.
Het bijzondere is dat ik me in die tijd –waarin ‘persoonlijke ontwikkeling’ voor mij nog een onontgonnen terrein was– absoluut niet verdiepte in wat er onder die angst zat. Het was er gewoon, punt. En ik dealde er mee.
In de pijn ontmoet je jezelf
Inmiddels ben ik ‘wat’ verder. En snap ik dat iedere emotie een uitnodiging is om dieper te kijken. Om onder de pijn je echte zelf te ontmoeten en zo te ontdekken wie je werkelijk bent. En daarmee ook hoe je geprogrammeerd bent, hoe jouw percepties van de werkelijkheid jouw gedachten en gevoelens kleuren. En daarmee je keuzes en gedrag beïnvloeden.
Blijkbaar heb ik ergens in mijn jeugd (of misschien al eerder?) de gedachte opgevat dat als ik maar zelf de controle behoudt dat het dan veilig is. Angst voor controleverlies dus. Herken je die? Het is universele angst namelijk. En toch deed ik aan rotsklimmen. Ik was nl. een ster in presteren, grenzen verleggen en successen halen. En dat deed ik dus niet alleen aan rotswanden. Ook in het werkzame leven, bij activiteiten, met sporten, etcetera. Nu zou ik het ‘mezelf overschreeuwen’ noemen. Vanuit angst om niet goed genoeg te zijn, het niet waard te zijn. Hard werken om gezien te worden, ergens bij te horen. Deze angst om niet goed genoeg te zijn is nog zo’n universele angst. Herken je die toevallig ook?
Wake-up call
Dit soort gedrag hield ik heel lang vol. Tot aan de wake up-call (‘met dank!’ durf ik nu te roepen). Want toen stapte ik op het pad van persoonlijke ontwikkeling. Eindelijk. Want hoe ik ‘deed’ was natuurlijk helemaal niet authentiek. Niet wie ik werkelijk wilde zijn. Er was veel power, maar weinig kwetsbaarheid, en weinig échte diepgaande zelfreflectie.
Moedig zijn
Iedere angst verdwijnt, wanneer je bereid bent om hem recht in de ogen aan te kijken. Er simpelweg mee ‘te zijn’. Met jezelf en je emoties, het toe te laten. Dit vergt moed. Moed om naar binnen te gaan. Moed om werkelijk contact te maken met je fysieke en mentale emoties, het ongemak, de spanning, als bron van zelfonderzoek. Moed om eerlijk te zijn naar jezelf, om diep te graven en niet langer te ontkennen. De moed dus om kwetsbaar te durven zijn.
Want daar zit de opening, het zelfinzicht en van daaruit de kans op ontwikkeling. Om die versie van jezelf vinden die je wilt zijn. Je zult merken dat je hart gewoon blijft kloppen en je adem gewoon blijft stromen… Alleen wordt het leven wel veel fijner.
Ik ben niet alleen, ik mag steunen!
Deze week moest ik weer aan die klimweekenden denken toen ik een uitdagende oefening deed rondom ‘vertrouwen’. In de oefening nam ik afwisselend twee verschillende plekken in, de ene keer mocht ik degene zijn op wie je kunt vertrouwen, de andere keer moest ik vertrouwen op anderen. In de rol van degene op wie je kunt vertrouwen kwamen oude patronen boven drijven, zo van ‘dit kan ik aan en fix ik wel even, ik bén kracht tenslotte’. Fijn om dit oude volhardende patroon te herkennen, slechts te aanschouwen en ervoor te kiezen om mijn ego er niet in mee te laten gaan. Hij klopt nu slechts nog aan de deur en ik kan kiezen om die niet te openen.
Verrassender nog was het om te ervaren dat ik in de rol van degene die op twee anderen moest vertrouwen (om er zonder letsel uit te komen:-)), dit volledig kon toelaten. Dat was nieuw voor me. En dat zonder angst… Kwetsbaarheid in optima forma. Wat genoot ik van de bedding aan steun waarin ik me vervolgens letterlijk mocht wentelen. Het was een nieuw maar heerlijk gevoel om volledig te durven leunen op anderen! ‘Ik ben dus niet alleen, er is steun, ik word gezien en ik mag loslaten.’ Wauw!
Je diepste verlangens
Onder iedere angst zit een verlangen. Je kunt het de behoefte tot zelfverwezenlijking noemen. Onder de angst om niet goed genoeg te zijn ligt een verlangen naar zelfliefde, naar een hoge eigenwaarde. En onder de angst voor controleverlies ligt het verlangen naar authenticiteit, naar persoonlijk leiderschap, vertrouwen in het leven of hoe jij het voor jou wilt noemen. Je herkent dit allemaal vast wel.… Je angsten onder ogen gaan zien is de opening naar een vervulder leven.
Go for it!
Om van leven vanuit angst te bewegen naar wie je werkelijk wilt zijn is niet makkelijk. Maar wel haalbaar. Ook jij hebt iedere dag de keuze hoe je je leven leidt. Je kunt de ervaringen uit het verleden niet veranderen, maar jouw gevoel en gedachten over die situaties en de betekenissen die je geeft wel. De kracht van kwetsbaarheid en de moed van imperfectie… Brené Brown heeft er mooie dingen over geschreven en gezegd (zie haar boeken en TED-talk).
Wil je ook graag stappen zetten op dit pad? En ben je nieuwsgierig geworden naar hoe wij jou hierin kunnen helpen? Kom dan naar de 1-daagse workshop De Essentie van Natuurlijk Leiderschap. Grijp nu je kans en maak werk van de stappen in JOUW ontwikkeling die JIJ wilt zetten!
Met ontspannen groet,
Corinne, ook namens Wilma
